Harry Martinson, kendi kendini yetiştirerek İsveç Akademisi’ne seçilmeyi başaran (1949) işçi sınıfı kökenli ilk yazar, romancı ve şair ( d. 6 Mayıs 1904, Jamshög – ö. 11 Şubat 1978, Stockholm, İsveç). 1974’te Nobel Edebiyat Odülü’nü Eyvind Johnson’la paylaşmıştır.
Çocukluğu yetiştirme yurtlarında geçti. Gençlik yıllarında ticaret gemilerinde tayfalık ve işçilik yaptı; bazen de günlerini serserilikle geçirdi. Rudyard Kipling’in The Seven Seas (1896; Yedi Denizler) adlı yapıtından etkilenerek yazdığı ilk şiir kitabı Spökskepp’i (Hayalet Gemi) 1929’da yayımladı. Gençlik anılarını Nossloma blomma (1935; Çiçek Açan Isırgan) ve Vögen ut (1936; Çıkış Yolu) adlı iki otobiyografik romanla, özgün ve duyarlı bir üslupla kaleme aldığı Resor utan mal (1932; Amaçsız Yolculuklar) ve Kap Farvöl (1933; Elveda Burun) adlı gezi kitaplarında anlattı. En tanınmış yapıtları arasında şiirlerini topladığı, Passad (1945: Alize Rüzgarları), serserileri ve toplumdışı kalmış kişileri sevecen bir yaklaşımla incelediği Vögen till Klockrike (1948; Saatler Ülkesine Giden Yol) adlı roman ve uzay yolculuğu konusunda epik bir şiir olan Aniara (1956) vardır. Aniara’nın başarılı bir opera uyarlaması 1959’da Kari Birger Blomdahl tarafından gerçekleştirildi.
Martinson yapıtlarında lirik, akıcı, yenilikçi ve bazen de çapraşık bir dil kullandı. İmgeleri güçlü, üslubu çoğunlukla aşırı gerçekçi ya da dışavurumcu, düşünsel yaklaşımıysa yalındı. 1929-40 arasında kendisi gibi işçi kökenli olan tanınmış İsveçli yazar Moa Martinson ile evli kaldı.
Siena resim sanatının yaygınlaşmasını sağlamış gotik ressam
