Marduk

Marduk, Mezopotamya dininde, Babil’in koruyucu tanrısı.

Bu özelliğiyle sonunda Bel’le özdeşleştirilıniştir. Başlangıçta gökgürültüsü tanrısı olduğu sanılmaktadır. I. Nabukadnezar (Nabukadonosor) döneminden (İÖ 1124-1103) kalan Enuma eliş adlı bir şiirde, Marduk’un her biri ayrı bır tanrıyı belirten ya da tanrısal bir özelljği anlatan 50 ayrı adı olduğu belirtilir. İlk kaosun canavarı Tiamat’ı (tuzlu suların kişileşmesi) yendikten sonra “yeryüzünün ve göğün tanrılarının efendisi” olur. İnsan­larla birlikte bütün doğa, varlığını ona borçludur. Krallıkların ve uyruklarının yaz­gısı onun elindedir.

Babil’deki en önemli Marduk tapınakları, Esagila ve tepesinde bir Marduk tapınağı bulunan Etemenanki adlı ziggurattı. Esagila’da her yeni yıl şenliğinde Enuma efiş şiiri okunurdu. Marduk’un karısı olarak en sık anılan tanrıça Zarpanit a da Zarbanit’ti (Zarpan Kentinin Kadını). Marduk’un yıl­dızı Jüpiter, kutsal hayvanları ise at, köpek ve özellikle çatal dilli canavardı. Marduk en eski anıtlarda, elinde üçgen bir kürek ya da çapayla betimlenir; bunun bereketi ve bi­tekliği simgelediği düşünülür. Yürürken ya da savaş arabasına binmiş durumda da betimlenir. Giysisi yıldızlarla süslüdür. Elinde bir asa vardır; ayrıca yay, mızrak, ağ ya da yıldırım taşır. Asur ve Pers kralları da yazıtlarda Marduk ve Zarpanit’i saygıyla anmışlar, ikisinin birçok tapınağını yeniden yaptırmışlardır.

Eski Mısır dininde doğruluğun ve adaletin kişileştiril­miş biçimi. Güneş Tanrısı Ra’nın kızı ve Bilgelik Tanrısı Tot’un karıs

 

Total
0
Shares
Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Previous Article

Mardonios

Next Article

Mardukapaliddina

Related Posts