George Marchais, 1972’den beri Fransız Komünist Partisi’nin (PCF) önderliğini yürüten siyaset adamı (d. 7 Haziran 1920, La Hoguette, Fransa, ö. 16 Kasım 1997, Paris, Fransa).
Gençliğinde metal işçisi olarak çalıştı. 1946’da Issy-les-Moulineaux’daki metal işçileri sendikasının sekreterliğine seçildi. 1947’de Komünist Parti’ye katılarak parti içinde hızla yükseldi. 1956’da merkez komite üyesi, 1972’de parti genel sekreteri oldu.
Aynı yıl, Sosyalist Parti’nin (PS) önderi François Mitterrand ve Radikal Sosyalist Parti’deki muhalefet gruplarının önderi Robert Fabre ile birlikte ortak siyasal program temelinde bir ittifak oluşturdu. Mart 1973’te Ulusal Meclis’e seçildi. Daha sonra yapılan her genel seçimde Ulusal Meclis’e girmeyi başardı. PCF 1974’teki başkanlık seçimlerinde, birleşik solun adayı olan Mitterrand’ı destekledi. Ama Mitterrand başkanlığı kazanamadı. 1977’de Komünist Parti’yle Sosyalist Parti arasındaki ittifakın dağılmasının ardından, Marchais önceki ılımlı Marksist tutumunu terk ederek daha katı ve Sovyet yanlısı bir çizgiyi benimsedi. Ortodoks ve dogmatik bir çizgi izleyerek partinin sol içindeki egemen konumunu yeniden kurmaya girişti. Ama bu tutumu çok sayıda sempatizanın partiden uzaklaşarak Sosyalist Parti’ye yönelmesine yol açtı. Marchais Nisan 1981’de yapılan başkanlık seçiminin birinci turunda Mitterrand ve öteki adaylar karşısında yenilgiye uğradı.
1917’de toplanan Azerbaycan Halk Cumhuriyeti Milli Şürası’nca Başkan seçilen siyaset adamı, yazar.
PCF bu seçimlerde yüzde 15,1 ile, 1936′ dan sonraki en düşük oy oranını elde etti. Ulusal Meclis seçimlerindeyse PCF’nin sandalye sayısı 86’dan 44’e düşerken, Sosyalist Parti sandalye sayısını artırdı. Marchais ilk turda rakibi olan Mitterrand’ı ikinci turda koşulsuz olarak desteklemeye karar verdi. Komünist Parti’nin disiplinli ve etkin çabası Mitterrand’ın başkanlığı kazanmasında önemli bir rol oynadı. Mitterrand bunun karşılığında kabineye dört PCF’li bakanın girmesıni sağladı. 1984’teki hükümet değişikliği sırasında PCF bu bakanlıkları yitirdi. Bundan sonra da, Haziran 1988’deki parlamento seçimleri dışında PCF sürekli oy yitirdi. Doğu Avrupa’da sosyalist rejimlerin yıkılması ve SSCB’nin dağılması karşısında Marchais PCF’nin geleneksel komünist çizgisinin korunması yönünde tutum aldı ve bu tutumuyla parti liderliğini sürdürdü.
