Giacomo Manzù, 20. yüzyılın ortalarında, kilise yapılarında kabartmalı tunç kapılar kullanılması geleneğini canlandıran heykelci (d. 22 Aralık 1908, Bergamo – ö. 17 Ocak 1991, Ardea, Italya).
Ölçülü gerçekçi tutumu ve son derece zarif hacimlendirme yöntemiyle ağırbaşlı, ama duyumsal biçimler ve yüzeyler yapmıştır. Bu çalışmalarıyla figüratif tunç heykel sanatına yeni bir canlılık kazandırmıştır.
Bir zanaat öğrenmek için küçük yaşta okulu bırakmak zorunda kalan Manzu yerel ustaların yanında ahşap yontmayı, metali ve taşı işlemeyi öğrendi. 1928’de bir heykelci olarak şansını denemek üzere Paris’e gitti. Ama üç hafta sonra açlıktan ölecek hale geldi ve Fransa’dan sınır dışı edildi. Bu zorlu yıllarda çok çeşitli konularla ilgilendi; daha çok da kardinal resimlerini inceledi. Genellikle her heykelinden yalnızca bir tek döküm yapmasına karşılık, sevdiği konuların, farklı ölçeklerde birçok çeşitlemesini üretti. Sonunda 50’yi aşkın oturmuş ya da ayakta duran kardinal heykeli oluşturdu.
Rönesans sanatçısı tanımına tam anlamıyla uyan Kuzey İtalyalı ilk ressam ve oymabaskı ustası
II. Dünya Savaşı öncesinde faşizme karşı çıkmasına karşın, kazandığı ün, 1940’ta Milano’daki ünlü Brera Güzel Sanatlar Akademisi’ne heykel profesörü olarak atanmasına yetti. 1954’e değin burada ders veren Manzu 1960’a değin de Salzburg Yaz Akademisi’nde öğretim üyeliği yaptı.
Savaş yıllarının en önemli ürünü olan “Francesca” adlı oturan çıplak heykeliyle 1942’deki Roma Quadrenali’nde Büyük Ödülü kazandı. 1948 Venedik Bienali’nde İtalyan heykel sanatı dalında birincilik ödülü kazandı. İki yıl sonra Roma’da San Pietro Bazilikası için bir kapı yapmakla görevlendirildi. Manzu’nun diğer önemli yapıtları arasında Salzburg Katedrali’nin (1958) ve Rotterdam’daki Sankt-Laurents Kilisesi’nin (1969) kapılarıyla New York kentindeki Rockefeller Merkezi için yaptığı “Anne ve Çocuk” sayılabilir.
