Leopoldo Marechal, felsefi romanlarıyla ünlü Arjantinli yazar ve eleştirmen (d. 11 Haziran 1900, Buenos Aires – ö. Eylül 1970, Buenos Aires, Arjantin).
1920’lerin başında, Arjantin edebiyatında devrim yaratan ultraismo akımı yanlısı Martin Fierro ve Prao dergilerini çıkaran grup içinde yer aldı. İlk şiir kitabı Aquiluchos’ta (Yavru Kartallar-1922) modernismo akımına özgü tekniklerle kırsal temaları işledi. Dias como flechas (1926; Ok Gibi Günler) ve Odas para el hombre y la mujer (1929; Kadın ve Erkek İçin Odlar) adlı yapıtlarında ultraismo estetiğini daha cesur eğretilemeler ve imgelerle yansıttı. YeniPlatoncu felsefenin etkisindeki Cinco poemas australes (1937; · Güneyden Beş Şiir), Sonetos a Sophia (1940; Sophia’ya Soneler) ve El centauro’daki (1940; Kentaur) şiirlerinde kargaşa içindeki bir dünyada denge ve düzen arayışını dile getirdi. Antalogia poetica’da (1969; Şiir Antolojisi) yer alan “Canciones Elbitences” adlı aşk şiirlerinde de aynı temayı sürdürdü.
Marechal’in başyapıtı, karmaşık tekniği, yenilikçi üslubu ve son derece şiirsel diliyle yeni Latin Amerikan romanının ilk örneklerinden sayılan Adan Buenosayres’tir (1948). Romanın baş kişisi Adan’ın efsanevi yolculuğunu, Cehennem’e inişini ve ideali arayışını konu alan yapıt, otobiyografik roman ve roman a clef özelliklerini birleştirir; ayrıca jeolojik çağlardan başlayarak Arjantin tarihini yeniden kurar.
Gençliğinde sosyalizmi benimseyen Marechal, Juan Peron döneminde ateşli bir Peron yanlısı olarak hükümette önemli kültürel görevler aldı. Peron’un iktidardan düşmesinden sonra neredeyse unutuldu. Sonraki yıllarda, mitoloji ve idealizmle ilgili arayışlarını sürdürdüğü El banquete de Severo Arcangelo (1965; Severo Arcangelo’nun Şöleni) ve Megafon o la guerra (1970; Megafon ya da Savaş) adlı romanlarıyla yeniden dikkat topladı.
Avrupa’da Görkemli Üslup’u yaratmış, 17. yüzyıl sonlarında Roma okulunun önde gelen ressamı, barok resmin son büyük ustası
