Lucknow Paktı, Hindistan Ulusal Kongresi (Kongre Partisi) ile Tüm Hindistan Müslümanları Birliği arasında yapılan ittifak anlaşması (Aralık 1916).
Anlaşmayı Kongre Partisi 29 Aralık’ta Lucknow’da yapılan toplantısında, birlik ise 31 Aralık’ta onaylamıştır. Marathaların önderi B.G. Tilak’ın başkanlık ettiği Lucknow’daki toplantıda Kongre Partisi’nin ılımlı ve radikal kanatları arasında yeniden birlik sağlandı. Bu toplantı ve ardından imzalanan pakt, Mohandas Gandhi önderliğindeki Pasif Direniş Eylemi’yle (1920-22) sonuçlanan milliyetçi dalganın başlangıcı oldu. Paktta hem Hindistan’daki yönetimin yapısı, hem de Hindu ve Müslüman topluluklar arasındaki ilişkiler ele alındı.
Orta Avrupa da Osmanlı’nın nüfusunu büyük ölçüde zayıflatan anlaşma
G.K. Gokhale’nin “siyasal vasiyetinde” yer alan taleplerden çok daha ileri hükümler içeren bu anlaşmaya göre eyaletlerdeki ve merkezdeki yasama meclislerinin beşte dördü daha geniş bir seçmen tabanınca seçilecekti. Ayrıca merkezi yürütme konseyi de içinde olmak üzere yürütme konseyi üyelerinin yarısı, bu konseylerce seçilecek Hintlilerden oluşacaktı. Merkezi yürütme konseyiyle ilgili madde dışında, anlaşmada yer alan bütün hükümler 1919’da çıkarılan Hindistan Yönetimi Yasası’nda yer aldı. Kongre Partisi bu anlaşmayla, Hindu ve Sih azınlıklara bazı ayrıcalıkların tanındığı Pencap ve Bengal eyaletleri dışında, eyalet meclisi seçimlerinde Müslümanların seçim bölgelerinin ayrılmasını ve meclislerde nüfuslarının üzerinde bir oranla temsil edilmelerini kabul etti. Lucknow Paktı, Hindularla Müslümanların 1920’den sonra Hilafet Hareketi ve Gandhi’nin Pasif Direniş Eylemi sırasında işbirliği yapmalarını sağladı.
