Lun yu, 1190’da Yeni-Konfüçyüsçü filozof Zhu Xi’nin derlediği Si shu (“Dört Kitap”) adlı büyük Çin klasiğini oluşturan dört Konfüçyüsçü metinden biri.
Uzmanlara göre Konfüçyüs’ün öğretisi konusundaki en güvenilir kaynak ve genellikle okullarda ilk okutulan Konfüçyüsçü metindir. Metinde ren (sevgi, yüce gönüllülük, insancıllık), junzi (üstün insan), Tian (Gök Cennet), Zhong yong (“ortalamanın kuramı”), li (doğru davranış kuralları) ve Zheng ming (adlara uygunluk) gibi Konfüçyüs’ün temel ahlaki kavramlarının hemen hepsi ele alınır. Bunlardan sonuncusu kişinin her türlü yaşantısında o yaşantının “adı”nın gerçek anlamına uygun bir tutumda olması gereğini dile getirir. Örneğin insan, evliliği gerçek bir evlilik olarak yaşamalı, karısını odalık olarak görmemelidir.
Doğrudan Konfüçyüs’e atfedilen pek çok deyişten birinde, ana baba sevgisi (xiao) ele alınır. Konfüçyüs’e göre xiao, ana babanın gereksinimlerini karşılamaktan öte bir anlam taşımıyorsa bunu köpekler, atlar bile yapar, ama ana babaya içten bir saygı duyulmadıkça xiao var olamaz.
Konfüçyus’ün müritleri tarafından kaydedılen basıl, kısa görüşlerini de içeren Lun yu’nün genelde sistematik bir yapısı yoktur. Yer yer tekrarlara ve tarihsel yanlışlara rastlanır.
