Marburg Tartışması, Alman ve İsviçreli Reformcular arasında 1-4 Ekim 1529’da Almanya’nın Marburg kentinde Komünyon üzerine yapılan tartışma.
II. Speyer Meclisi’nin (Diet) (Nisan 1529) Reforma karşı aldığı çoğunluk kararına yanıt vermek amacıyla Hessen prensi Philipp bir Protestan federasyonu örgütlemek istiyordu. Lutherciler konfederasyonun temeli olarak ortak bir itikatname hazırlanmasında ısrar ettikleri için, Philipp 1524’ten beri Reformcuları ikiye bölen Komünyon anlaşmazlığını çözmek amacıyla bir toplantı çağrısında bulundu.
Martin Luther, Philipp Melanchthon, Johanna Oecolampadius ve Huldrych Zwingli ilk tartışmaları yürüttükten sonra Prens Philipp, Württemberg dükü Ulrich, bölgelerden gelen delegeler ve 60 konuğun önünde tartışmalı dört oturum düzenlediler.
Tartışmada üzerinde durulan başlıca konu, Komünyon’da kutsanan ekmek ve şarapta Hz. İsa’nın Gerçek Varlığı’nın olup olmadığıydı. Luther Hz. İsa’nın Son Akşam Yemeği’nde kullandığı “Bu benim bedenimdir” sözlerinin olduğu gibi kabul edilmesini savunuyordu. Zwingli ise Komünyon’un simgesel bir anma töreni olduğunu öne sürüyor, ama ayinde Hz. İsa’nın tinsel varlığıyla yer aldığını kabul ediyordu. Luther ve Zwingli ayrılık noktalarının çözülemeyeceğine inanıyorlardı. Ama Strasbourg heyetinden Martin Bucer toplantının sonunda yaptığı konuşmada ayrılıkların uzlaştırılabileceğine inandığını belirtti.
3 Ekim’de tartışmalar kesildikten sonra, Luther prensin isteği üzerine 15 maddelik Marburg Sözleşmesi’ni hazırladı. Bu sözleşme Luther’in Marburg’a yola çıkmadan önce Wittenberg’de hazırlanan sözleşmeyi (sonradan Schwabach İtikatnamesi olarak anılmıştır) temel alıyordu. Bu sözleşmedeki ilk 14 maddede Alman ve İsviçreli Reformcular tarafından genellikle benimsenen ve toplantıda tartışma konusu olmayan ortak öğretiler yer alıyordu. 15. maddede ise şu ifade vardı: “Şu anda biz Isa’nın gerçek beden ve kanının ekmek ve şarapta cismen var olduğu konusunda anlaşmış değiliz“. Bu maddeler ilahiyatçılarca tartışılıp gözden geçirildikten sonra imzalandı, Prens Philipp bunları Protestan inancının ifadesi olarak benimsedi. Bu sözleşmenin bazı bölümleri daha sonra Lutherci Kilise’nin Augsburg İtikatnamesi’nin metnine de eklendi.
Batı Hıristiyanlığının, Martin Luther’in dinsel ilkelerini benimseyen kolu
