Mecdut Mansuroğlu, eski Anadolu Türkçesi üzerine araştırmalarıyla tanınan dilbilimci (d. 4 Eylül 1910, İzmir – ö. 27 Ağustos 1960, İstanbul).
1931’de İzmir Amerikan Koleji’ni, 1936’da İstanbul Üniversitesi (IU) Edebiyat Fakültesi’ni bitirdi. 1936-39 arasında Leipzig ve Bedin üniversitelerinde uzmanlık öğrenimi gördü. IU Edebiyat Fakültesi’ne asistan olarak girdi. 1949’da doçent, 1960’ta profesör oldu. İslam Ansiklopedisi’nin yayım çalışmalarına katıldı, Türk Dil Kurumu yönetim kurulu üyeliği yaptı. Daha çok eski Anadolu Türkçesinin ilk dönemleri ve Türk yazı dilinin gelişme sorunları üzerinde çalıştı; Karahanlıcayla ilgilendi. Eski Anadolu Türkçesi ve Karahanlıca ile ilgili Almanca yazılan Philologiae Turcica Fundamenta (1959) adlı kitapta yer aldı. Çeşitli dergilerde çok sayıda makalesi yayımlandı. Başlıca yapıtları arasında Dehhani ve Manzumeleri (1947), Ahmed Fakih-Çarhname (1956), Sultan Veled’in Türkçe Manzumelerı (1958) sayılabilir.
Türkçülük düşüncesini sistemleştirerek, Türk Ocağı’nın kuran sosyolog ve düşünür
