Zhou Enlai

Çin Komünist Partisi’nin önderlerinden. 1949-1976 arasında başbakanlık, 1949-1958 arasında dışişleri bakanlığı görevlerinde bulunmuştur. Çin Devrimi’nde büyük rol oynamış, daha sonra da Çin’in Afrika ve Asya ülkelerinin önderliğini üstlenmesine yönelik katkılarıyla da tanınmıştır (d. 1898, Huai’an, ei yönetim bölgesi, Çin – ö. 8 Ocak 1976, Pekin, Çin Halk Cumhuriyeti ). Müzakereciliği ve ayrıntıları kavramakta gösterdiği sınırsız yetenekle 20. yüzyılın en büyük siyaset adamlarından biri olarak sivrilmiş, parti içi temizliklerden her seferinde önderlik konumunu koruyarak çıkmayı başarmıştır.

Soylu bir ailenin oğluydu. Zhejiang yönetim bölgesindeki Shaoxing’de amcasının gözetimi altında büyüdü. İlköğrenimini burada bitirdi, daha sonra Tianjin’de seçkin bir ortaokuldan mezun oldu. 1917’de öğrenimini sürdürmek için Japonya’ya gitti. 1919’da Pekin’de 4 Mayıs Hareketi olarak bilinen öğrenci gösterileri başladığı sırada Tianjine döndü. 1920’de tutuklanmasına değin öğrenci yayınlarında ve propaganda çalışmalarında etkin rol aldı. Aynı yıl sonbaharda hapisten çıktı, Fransa’ya gitti. Orada hem çalışıp hem öğrenim görürken komünizmi benimsedi. Temmuz 1921’de Şanghay’da kurulan ÇKP’nin Avrupa temsilcisi oldu.

1924 yazında Çin’e döndü. Sun Yat-sen önderliğindeki Kuomintang’ın (Milliyetçi Halk Partisi) ÇKP’yle işbirliği içinde ve SSCB desteğiyle Guangzhou’da (Kanton) başlattığı ulusal devrime katıldı. Çan Kay-şek’in komutanı olduğu Huangpu (Wham- poa) Askeri Akademisi’nin siyasi şube müdür yardımcılığına atandı. 1927 başlarında ÇKP Merkez Komitesi’nin askeri şube yöneticisi oldu.

Mart 1927’de Çan’ın birlikleri Şanghay’a yaklaşınca, Zhou işçilerin başlattığı kitlesel silahlı ayaklanmayı örgütledi. Çan nisanda Şanghay ve Nanjing’i ele geçirerek komünistleri püskürttü. Zhou da ÇKP’nin Kuomintang’ın sol kanadıyla yakın işbirliği içinde çalıştığı, komünist güçlerin yeni merkezi Wuhan’a kaçtı. Nisan 1927’de Wuhan’da düzenlenen ÇKP V. Ulusal Kongresi’nde Merkez Komite ve Politbüro üyeliğine seçildi.

Temmuz 1927’de Kuomintang’ın sol kanadı komünistlerden koptu. ÇKP de yeraltına çekilip 1 Ağustos’taki ilk silahlı ayaklanmanın hazırlıklarına başladı. Büyük ölçüde Zhou’nun planladığı ayaklanma sırasında komünistler Jiangxi eyaletine bağlı Nanchang kentini ele geçirdiler, ama birkaç gün sonra bırakmak zorunda kaldılar. Zhou, Guangdong’un doğusuna çekildi. Oradan da Hong Kong üzerinden Şanghay’a kaçtı.

ÇKP’nin Haziran-Temmuz 1928’de toplanan VI. Ulusal Kongresi’ne katılmak üzere Moskova’ya gitti. Yaklaşık bir yıl partinin örgütlenme bölümünün başkanlığını yaptı. ÇKP kongresinden hemen sonra Moskova’da toplanan II. Enternasyonal (Komintern) VI. Kongresi’nde, Yürütme Komitesi yedek üyeliğine seçildi.

Zhou 1928 sonlarında Çin’e döndü. Bu yıllarda çalışmalarını Şanghay’da yeraltında sürdüren ÇKP merkez yönetimi, kent ayaklanmalarına ağırlık vermişti. Ama komünistlerin büyük kentleri ele geçirme çabaları büyük kayıplara yol açıyor ve sürekli başarısızlığa uğruyordu. Komintern, parti çizgisini düzeltmek amacıyla Zhou’yu Moskova’ya çağırdı. Zhou’dan Nisan 1930’da, Sovyetler Birliği Komünist Partisi (KPSS) XVI. Kongresi’nde bir konuşma yapması istendi. Bu Çinli bir komünist için eşi görülmemiş bir onurdu.

Zhou Ocak 1931’de Şanghay’a döndü. Sovyetler Birliği’nde öğrenim görenlerin egemen olduğu yeni parti hiyerarşisi içindeki yerini korudu. Aynı yılın sonlarında Şanghay’dan Jiangxi’ye geçti. Zhu De ve Mao Zedong burada 1928’den beri kırlarda komünist üsler oluşturuyorlardı. Şanghay’da gitgide artan ağır polis baskısı yüzünden parti merkezi de 1932’de Jiangxi’ye taşındı. Zhou da Mao’nun yerine, Zhu De komutasındaki Kızıl Ordu’nun siyasi komiseri oldu. Jiangxi döneminde, Zhou’nun Mao’yla ilişkileri birkaç kez gerginleşti. Çan Kay-şek’in düzenlediği seferler sonucunda komünistler 1934’te Jiangxi’den ve Çin’in ortagüneyindeki Sovyet bölgelerinden çekilmek zorunda kaldılar. Bu Uzun Yürüyüş sırasında ÇKP Moskova’yla bağlantısını yitirdi. Mao Ocak 1939’teki Zunyi Konferansı’nda parti aygıtının denetimini ele geçirdi. Ayrıca Merkez Komitesi’nin askeri bölümünün yönetimini Zhou’dan devraldı. Bundan sonra Zhou, Mao’nun önderliğine bağlı kaldı.

Geri çekilişin Ekim 1935’te Çin’in kuzeybatısında sona ermesiyle Çin komünist hareketinin Yenan (Yan’an) dönemi başladı. Sonraki 10 yıl boyunca Zhou partinin baştemsilcisi olarak yeniden öne çıktı. Zamanının çoğunu, komünistlerin resmi temsilcisi olarak milliyetçilerin egemenliğindeki bölgede geçiriyordu.

ÇKP Japonların saldırıları karşısında artan ulusal tepkiden yararlanarak, Moskova’nın faşizme karşı önerdiği yeni halk cephesi stratejisini uygulamaya girişti. 1935 sonlarında, Japonlara karşı Kuomintang ile bütün Çin yurtseverlerine birlik önerisinde bulundu. Çan Kay-şek Aralık 1936’da ÇKP ile Kuomintang arasındaki iç savaşı durdurmak isteyen generaller tarafından Xi’an’da tutuklanınca, Zhou derhal uçakla Shaanxi’nin kırsal başkentine gitti. Moskova’nın, Japon militarizmi karşısında Çan’ın ulusal önder konumunun korunmasından yana olduğu anlaşılınca, Zhou Çan’ın serbest bırakılmasına yardımcı oldu.

Temmuz 1937’de Çin-Japon Savaşı’nın patlak vermesinden sonra ÇKP Japon işgaline karşı bir kez daha Kuomintang ile birleşik cephe oluşturdu. Aralık 1941’de savaşa girdikten sonra ABD hükümeti, Kuomintang ile ÇKP’yi Müttefikler’e savaşta yardımcı olmak üzere daha sıkı işbirliğine yöneltti. Savaş sonrasında da iki rakip partiyi bir araya getirmeye çaba gösterdi. Japonların Ağustos 1945’te teslim olmasından iki hafta sonra Zhou, Çan Kay-şek’le barış görüşmelerinde bulunmak üzere Mao Zedong’la birlikte Chongging’e gitti. Altı hafta sonra Mao Yenan’a döndü, Zhou ise Chongging’de kalarak görüşmeleri sürdürdü.

Aralık 1945’te Amerikalı general George C. Marshall, ABD’nin özel elçisi olarak Çin İç Savaşı’nda arabuluculuk göreviyle Çin’e gönderildi. Zhou Marshall’la birlikte, bir ateşkes anlaşması hazırlayan “Üçler Komitesi”nde çalıştı. Ama bu anlaşma sonuç vermedi., Zhou Chongging’de, daha sonra da Nanjing ve Şanghay’da Kuomintang ile Çan hükümetinden umduğunu bulamamış bir grup aydın ve siyaset adamını yanına çekmeyi başardı. Zhou’nun birleşik cephe stratejisini bu kez Kuomintang hükümetine karşı uygulamakta gösterdiği başarı, 1947’de iç savaşın yeniden başlamasından sonra Çan’ın devrilmesini sağlayan en önemli etmenlerden biri oldu.

Zhou Ekim 1949’da kurulan Pekin hükümetinin başbakanı oldu, Çinin muazzam sivil bürokrasisinin baş yöneticiliğini üstlendi. Aynı zamanda dışişleri bakanlığını da yürüttü. Dışişleri bakanlığından ayrıldıktan sonra da diplomasideki kilit rolünü sürdürdü. 1954’te Çinhindi sorunu için toplanan Cenevre Konferansı’nda, Zhou uluslararası ölçekte büyük bir diplomat olarak sivrildi. Nisan 1955’te de Bandung Konferansı Zhou için büyük bir kişisel başarı oldu. Ocak 1957’de çıktığı olağanüstü Polonya ve Macaristan gezileri Çin’in Doğu Avrupa’da nüfuz kazanmasının başlangıcını oluşturdu. Aralık 1964’te çıktığı ilk Afrika gezisiyse Pekin’in Üçüncü Dünya’nın bu bölümünde artan etkisini gösteriyordu. ABD’nin özel elçisi Henry A. Kissinger’in Temmuz 1971’de Çin’e gerçekleştirdiği ziyaret sonrasında Amerikan basınında Zhou’nun diplomat ve müzakereci olarak gösterdiği başarıları vurgulayan yazılar çıktı.

Zhou bu arada ÇKP’deki önderlik konumunu sürdürdü. 1956’da partinin dört başkan yardımcısından biri oldu. 1960’ların sonlarındaki Çin Kültür Devrimi’nin ardından Lin Biao tek başkan yardımcısı olurken, Zhou Politbüro Daimi Komitesi’nin üyeleri arasında üçüncü konumda kaldı. Kültür Devrimi sırasında, aşırı unsurların dizginlenmesinde oynadığı önemli rolle belki de tek önemli denge unsuruydu. Kişisel iktidarını doruğa çıkarma hevesine kapılmadı, “parti içi mücadele”den ne yarar sağladı, ne de zarar gördü.

Zhou bir kuramcı değildi, önemli kuramsal çalışmalar üretmedi. Bununla birlikte 1949 sonrasındaki ciltler tutan konuşmaları ve raporları Çin’le ilgili en zengin veri kaynaklarını oluşturur. Zhou’nun 1925’te evlendiği Deng Yingchao da önde gelen parti üyeleri arasına girmiş, 1945’te ÇKP Merkez Komitesi’nin yedek üyeliğine seçilmiş, 1956’da da asil üye olmuş ve Çin komünist hareketi içinde büyük nüfuz kazanmıştır