Mansur, asıl adı Ahmed Bin Muhammed, 1578-1603 arasında Fas Şerifi, Sadiler hanedanının yedinci hükümdarı (d. 1549, Fez – ö. 1603, Fez, Fas).
Sultan Muhammed el-Mehdi’nin oğluydu. Ağabeyi Abdullah 1557’de tahta çıkınca, öbür kardeşleri Abdülmelik ve Abdülmümin ile birlikte Tilimsen’e kaçtı. Abdullah’ın, 1574’te hükümdar olan oğlu Muhammed el-Mütevekkil’e karşı taht mücadelesinde Abdülmelik’i destekledi. 1576’da iktidarı ele geçiren Abdülmelik’in ölmesi üzerine de Mansur unvanıyla hükümdar oldu. Kısa sürede büyük bir güç kazandı; ama İspanya kralı II. Felipe’ye yakınlık göstererek çeşitli vaatlerde bulunması Osmanlılarla arasının açılmasına neden oldu. Mansur, 1581’de İstanbul’a değerli armağanlarla elçiler göndererek Fas’a yönelik olası bir Osmanlı saldırısını önledi. Toscana, İngiltere, Fransa ve Felemenk ile ticari ilişkiler kurdu; İspanya’ya karşı İngiltere ve Felemenk’le ittifaka girdi.
Sahra’da yayılmacı bir politika izleyerek 1581’de Tuat ve Tigurarin vahalarını ele geçirdi. 1590’da Tegaza tuz yatakları konusunda anlaşmazlık çıkınca Sudan’a savaş açtı ve krallık topraklarının büyük bölümünü işgal etti. Sık sık iç ayaklanmalarla karşı karşıya kalan Mansur, 1581’de Saksava’daki ayaklanmayı, 1595’te İspanya’nın desteğinde başkaldırarak Taza’yı ele geçiren Nasır’ ın ayaklanmasını, 1597’de de Amizmiz Berberilerinin ayaklanmasını bastırdı. 1598’de veba salgını nedeniyle Marakeş’ten ayrıldıysa da, 1603’te Fez’de vebadan öldü.
Abbasilerin gerçek kurucusu kabul edilen, II. Abbasi Halifesi
